Chapter 1 " Luki w pamięci"

Bardzo przepraszam za długość 1 rozdziału, to tak na wstępie i chciałabym podziękować za takie miłe komentarze zawarte pod prologiem<3

 ~*~

~Perspektywa Nialla ~
To niewiarygodne. Nadal nie mogę się oswoić z tym,co dzieje się teraz wokół  mnie. Zacząłem solo od X-Factora.  Potem kiedy straciłem nadzieję, wezwano mnie przed jurorów. Mnie i czterech pozostałych młodych chłopaków, z którymi nie miałem szczególnego kontaktu. Połączono nas w grupę i trafiliśmy pod opiekę Simona Cowella. One Direction.Tak właśnie się nazywamy. Było skromnie, na luzie i bez zbędnych nadziei na to, że nasze życie może  się zmienić. Zajęliśmy 3 miejsce , a jesteśmy sławniejsi od zwycięzcy...jak już wspomniałem - niewiarygodne. Tłumy fanek na całym świecie,dwie płyty, super kontrakty i występy na prestiżowych imprezach.

Panie i panowie : One Direction!

Liam James Payne,Zayn Javaad Malik, Louis William Tomlinson , Harry Edward Styles oraz ja , ten najniższego wzrostu ~ Niall James Horan. Jedyny w zespole Irlandczyk.

Włożyłem do uszu czarne małe słuchawki, nastroiłem gitarę i spoglądałem nerwowo na zadowolonych chłopców. Oni przywykli i nie stresowali się przed występem. Sądzę, że dużo wydoroślałem przez te dwa lata.

Spojrzeliśmy jeszcze raz z chłopakami na scenę i uśmiechnęliśmy się słysząc odgłosy pisków i krzyków naszych fanek. Jak zawsze martwiłem się by nie sfałszować, by dobrze zagrać.

Nasze stopy powędrowały na ogromną scenę,nad którą znajdował się napis z logo zespołu i miliony reflektorów.Moje serce zabiło mocniej i z zapartym tchem obserwowałem te wszystkie dziewczyny.

Liam zabrał głos, na oficjalne otwarcie koncertu, a potem przekazał mi mikrofon. Upewniając się, czy na pewno jest włączony przystawiłem do niego wargi.

- Wow... nadal nie wierzę w to, że tyle was tu jest. Chciałbym razem z chłopakami zadedykować wam jedną z naszych i moich osobiście ulubionych piosenek. Zaczynamy.

Josh zaczął walić w bębny,chłopcy zbliżyli się do mikrofonów i rozbrzmiewały dźwięki gitary.

Harry:
Do you remember summer ‘09?
Wanna go back there every night,
Just can’t lie, was the best time of my life,
Lying on the beach as the sun blew out,
Playing this guitar by the fire too loud,
Oh my, my, they could never shut us down

Louis:
I used to think that I was better alone,
Why did I ever wanna let you go?
Under the moonlight as we stared at the sea,
The words you whispered I will always believe

Niall:
I want you to rock me, rock me, rock me, yeah,
I want you to rock me, rock me, rock me, yeah,
I want you to hit the pedal, heavy metal, show me you care
I want you to rock me, rock me, rock me, yeah

Liam:
Yeah, we were together summer ‘09,
Wanna roll back like pressing rewind,
You were mine and we never said goodbye

Louis:
I used to think that I was better alone
(Harry: better alone)
Why did I ever wanna let you go?
(Liam: let you go),
Under the moonlight as we stared at the sea
(Harry: stared at the sea),
The words you whispered I will always believe

Niall:
I want you to rock me, rock me, rock me, yeah
I want you to rock me, rock me, rock me, yeah
I want you to hit the pedal, heavy metal, show me you care
I want you to rock me, rock me, rock me, yeah

R-O-C-K me again,
R-O-C-K me again,
R-O-C-K me again, yeah
I want you to
R-O-C-K me again,
R-O-C-K me again,
R-O-C-K me again, yeah

I want you to rock me, rock me, rock me, yeah
I want you to rock me, rock me, rock me, yeah
I want you to hit the pedal, heavy metal, show me you care
I want you to rock me, rock me, rock me, yeah

I want you to rock me, rock me, rock me, yeah
I want you to rock me, rock me, rock me, yeah
I want you to hit the pedal, heavy metal, show me you care
I want you to rock me, rock me, rock me, yeah

Wokół po skończonej piosence rozległy się gromkie brawa i już przestałem się denerwować. Było jak zwykle. Reflektory o lekko złocistym odcieniu  oświetlały całą ponurą salę.  Transparenty z napisem " We love 1D" oraz brytyjskie flagi. Wykonaliśmy jeszcze parę piosenek, by móc zejść ze sceny i udać się na szybki odpoczynek do domu.

~*~
- Jak zwykle było genialnie - rzucił zadowolony Harry przekraczając próg garderoby.
Liam parsknął śmiechem.
- Miej ty człowieku trochę skromności. - pouczył go zdejmując przy okazji koszulę w kratę i rzucając ją na pierwsze lepsze krzesło.
- Ależ ja jestem skromny - naburmuszył się zielonooki i również tak jak wszyscy zaczął zdejmować elementy garderoby przebierając się w wygodniejsze ciuchy.
Mi został do znalezienia tylko ulubiony sweter i byłem gotowy by wyruszyć z powrotem do domu.  Harry rozczesywał włosy, Louis pocierał palcami o zęby , Liam szukał jakichś dresów , Zayn bez przyczyny wgapiał się w lustro, majstrując z różnymi wyrazami twarzy.  Było nieprzyjemnie cicho, bo każdy w tym momencie skupiał się tylko na sobie.
- Odwiedzicie ze mną moją kuzynkę ? - odezwałem się , a kumple skierowali na mnie wszystkie spojrzenia.
- Czy to laska ? - zapytał Harry, ruszając w zawadiacki sposób brwiami.
Nie pamiętałem jej. Wiem,że jest i że dzieje się z nią ostatnio coś niedobrego i że znajduje się w klinice psychiatrycznej. Ostatni raz z nią rozmawiałem z jakieś 2 lata temu, ona namówiła mnie na wzięcie udziału w X-factor. Nigdy nie zachowywała się jak wariatka , ale po zostaniu sierotą zdaję sobie sprawę, że musiała doznać szoku.
- Nie wiem , nie patrzę w jakiś szczególny sposób na swoją rodzinę, Hazz.  - syknąłem mając dość zachowania przyjaciela, który zarywał do dziewczyn ile wlezie.
- Nie denerwuj się tak.
- Ja się nie denerwuję - sięgnąłem po komórkę - Jestem opanowany.
- A gdzie ta kuzynka mieszka ? - zapytał za to Zayn odrywając z zaciekawieniem oczy od błyszczącego lustra.
Podrapałem się z tyłu głowy i zastanawiałem się jak wyjaśnić im to, że bliska mi osoba mieszka w psychiatryku.
- W .. dużym domu - rzuciłem na szybko.
- O, to musi być bogata. - główkował się Louis.
- Mhm..i ma tam naprawdę porządny monitoring - dodałem.
Liam przyuważył mój lekko poddenerwowany wyraz twarzy.
- Coś czuję, że ona w takim pięknym domku nie mieszka, w takim razie gdzie, Niall ? - podniósł brew.
Odetchnąłem głęboko.
- No dobrze... teraz obecnie zamieszkuje psychiatryk.
Ich źrenice poszerzyły się  i nie wiedzieli przez chwilę co mają powiedzieć.
- Nie dość, że może być brzydka to psychiczna ? - mamrotał zdezorientowany Styles.
- Nie masz prawa się tak wyrażać o mojej rodzinie !
Louis przytaknął.
- Właśnie Harry, nie musisz być niemiły kiedy ktoś może mieć jakiś problem.
 - Ja tylko mówię.
Zmarszczyłem brwi.
- To jak , pojedziemy do domu, zjemy coś i odwiedzimy ją ?
- Czemu nie, może być zabawnie..
Zmroziłem Liama wzrokiem, on za to uniósł ręce w geście obronnym.
- To nie miało tak zabrzmieć.
~*~
~Perspektywa Brittany ~

Zimno mi. Trzęsie. Znowu słabnę. Mam dosyć.  Dzisiaj rano podano mi tą jedną szklaneczkę wody, na którą czekałam całą noc i wczorajsze popołudnie.  Dlaczego tu jest tak żywo, pełno ludzi, wrzasków , a ja nadal czuję się martwa ?  No bo wszystko się zgadza. Mam potargane włosy , moje ciało jest zmrożone, blada jak u trupa cera, nieobecny wyraz oczu i biała szeroka sukienka. Jeżeli tak to w ogóle można nazwać. Wyblakła, niewyróżniająca się, zamknięta w sobie, siedząca cicho. Jakby mnie tu wcale nie było. Nawet woda była lodowata. Personel tutaj nie starał się nawet nikomu pomóc, ignorował pacjentów wołających o pomoc, właściwie nie wiem po co się tu zatrudniali. Żeby być, nic nie robić i po prostu zbierać kasę ? Jedynym plusem było to, że każdy w swojej ciasnej przestrzeni miał swoje malutkie radio , dzięki któremu można było słuchać muzyki. W tym momencie leciała piosenka Little Mix- Madhouse . Cóż za zbieg okoliczności. Poczułam się jak żywo wyjęta z tej melodii , wtem przeniosłam swój wzrok na pewną blondynkę i pielęgniarkę, które stały przed moją 'celą' tak to nazywałam.
- Wchodzisz tam na własną odpowiedzialność. - ostrzegła kobieta, a dziewczyna na oko w moim wieku przytaknęła.
- Chcę wejść - powiedziała pewnie i już za chwilę stała przede mną w jednym pomieszczeniu.
Od niechcenia zerknęłam na blondynę , która przykucnęła obok mnie.
- Britt, jak się czujesz ? Wybacz, że cię nie odwiedzałam, ale byłam w Arizonie. - głaskała mnie po rękach.
Nie poznawałam jej. Jedyne co wiem to to, że po wypadku samochodowym miałam nieraz luki w pamięci.
- Brittany - powtórzyła, a jej niebieskie oczy zaczęły powoli zachodzić łzami - Nie poznajesz mnie ? Jestem twoją najlepszą przyjaciółką.
Nadal pustka. Gapiłam się na nią bez żadnych emocji.
- To ja, Charlie.Przypomnij sobie - ścisnęła mocno moje dłonie.
Pokręciłam przecząco głową.
- Przykro mi. - szepnęłam - Ale naprawdę nie pamiętam kim ty jesteś.
Drzwi otworzyły się po raz kolejny i tym razem moje oczy napotkały pięciu przystojnych chłopaków. Charlotte także obróciła się i na jej policzki wstąpił rumieniec. Pierwszy, blondyn wyglądał na zdezorientowanego faktem,  że są tu dwie osoby, gdy on spodziewał się prawdopodobnie jednej. Pozostali patrzyli na mnie, raz na Charlie z uśmiechem na ustach.
- Obie laski, ale która to twoja kuzynka ? -zabrał głos szatyn z grzyweczką.
Blondynek wskazał na mnie, siedzącą na łóżku. Podeszli do mnie bliżej, a Charlotte stanęła dalej, podpierając plecami o ścianę .
Jak zwykle kucnęli obok mnie.
- Cześć, Brittany.. -wyjąkał zmieszany chłopak ze spodniami z obniżonym krokiem  - Pamiętasz mnie, nie widzieliśmy się dwa lata, ale jestem twoim kuzynem. Niall Horan. - mówił, gdy ja patrząc na niego starałam się coś na siłę sobie przypomnieć.
- Niall ? - powtórzyłam zapisując w pamięci jego imię. Przytaknął, a w błękitnych tęczówkach chłopaka zobaczyłam iskierkę nadziei. - Przykro mi...ja naprawdę nie pamiętam - odrzekłam skruszona.
Chłopak o brązowych kręconych włosach i szmaragdowych oczach chwycił mnie za dłonie i spojrzał w oczy.
- Mnie też nie pamiętasz? Jestem Harry, twój chłopak.
Zmarszczyłam brwi.
- No więc HARRY, może i nie pamiętam, ale nie jestem idiotką - rzuciłam, a on się roześmiał.
- Bystra i ostra.
Niall wywrócił oczami .
- Nie zarywaj do niej - wskazał palcami na kolejno ustawionych trzech chłopaków-To  jest Liam, Zayn i Louis.
Pomachałam im nieśmiało.
- Cześć.
Oni jeszcze zaczęli rozmawiać z Charlotte,  a ja poczułam się dziwnie.  Dzisiaj znowu dostałam tabletki, ba, chyba z jakiś kilogram !
~Perspektywa Nialla ~

W tym miejscu nie zgadzało mi się nic. Nic a nic. Tu było inaczej niż w innych zakładach psychiatrycznych. Z tą dziewczyną też miałem pewne przypuszczenia. Nie zachowuje się jak wariatka, widać że jest chętna do rozmowy, jedyne co jej dolega to amnezja. Odbiegłem trochę od rozmów z chłopakami i najlepszą przyjaciółką Brittany, zerknąłem na samotną dziewczynę kurczowo trzymającą się za brzuch. Cera nabawiała się coraz bardziej bladego i sinego odcienia, ręce zaczęły się trząść a w brązowych oczach malował się strach, rozdrażnienie, rozpacz i szok. Oddychała nierówno. Zareagowałem i natychmiast znalazłem się przy dziewiętnastolatce , która wyglądała jakby miała zaraz zwymiotować.
- Ej,ej. -  głaskałem ją po ramieniu - Dobrze się czujesz? Co ci jest?
- Nie wiem - wyszeptała - Kim ty do cholery jesteś, gdzie ja jestem, co tu się dzieje ?! - zaczęła nerwowo rozglądać się po pomieszczeniu i złapała się za głowę - Ciasno tu, nie wytrzymam, te ściany się kurczą, zabiję się tu, w środku .
Traciła kontrolę. Nie byłaby taka, gdyby nie podawali jej tyle leków na różne schorzenia. Zobaczyłem pielęgniarki i ochroniarzy przy wejściu.
- Ej, jej trzeba pomóc ! - krzyknąłem, a wtedy chłopcy, Charlie i pielęgniarka z dwoma osiłkami obrócili się do mnie. - Ona zaraz zwymiotuje.
- Tak, tak dziecko. Jestem profesjonalistką, nie wierzę w takie bajeczki - prychnęła kobieta i odeszła mamrocząc coś o mnie pod nosem.
Zayn podbiegł do mnie.
- Britt, wytrzymasz troszeczkę ? - zapytał , a ona mizernie pokiwała głową, gdy malusieńkie kropelki potu zaczęły spływać gorączkowo po jej czole.
- Ciasno tutaj - powtarzała się i złapała za kolana, kurcząc się sama. Nerwowo kołysała się w przód i w tył - Wyjdźcie stąd, nic tu po was.
Blondynka ,która wcześniej podpierała się o ścianę również podeszła do przyjaciółki.
- Nie ma mowy..
- Wyjdźcie, błagam was !  - podniosła ton głosu , który nabrał niebezpiecznie groźnego zabarwienia.
Ochroniarze słysząc jej krzyki, nagle zareagowali. Wtedy kiedy ich nie potrzeba, to reagują. Stanęli wyczekująco aż ja, chłopcy i blondi wyjdziemy zostawiając brunetkę samą.
-  Wyciągniemy cię stąd - obiecałem zanim wyszedłem.
- Tak,przysięgamy. - dodał Zayn i wyszliśmy.
W środku została Charlie, która wyjęła z torebki błękitny album ze złotymi zdobieniami.
- Przejrzyj to w wolnym czasie,może coś sobie przypomnisz - cmoknęła ją w czoło - Trzymaj się.