Chapter 2 " Czar wspomnień "

Jeszcze raz PRZEPRASZAM za długość rozdziału , ale to początek i nie wiem jak się tu szczególnie rozpisywać. :)

~*~

Wiatr na Londyńskich ulicach umiał skutecznie uprzykrzyć  życie .  Z głowy nie umykał mi obraz kuzynki w tym strasznym miejscu.  Biedactwo, ona tam cierpi i jak na razie byłem wobec tego bezsilny.
- Ładna jest - Harry wypowiedział te słowa już chyba trzydziesty raz.
Każdy odetchnął.
- Tak,wiemy. Coś wspominałeś - odparł zgryźliwie Zayn.
Zerknąłem na Charlotte, która całą drogę szła w ciszy, patrzyła przed siebie i zupełnie nie zwracała uwagi na to co się dzieje. Przypominała mi mnie w tej chwili. Pewnie też myślała o Brittany.

Swoją drogą to ma bardzo ładne włosy.
- Od kiedy przyjaźnisz się z Britt ?  - Liam skierował do niej pytanie, na skutek czego odwróciła się.
- Od urodzenia. Nasze mamy nawet leżały razem na porodówce. - uśmiechnęła się blado - Rodzice zaciągnęli mnie do Arizony, bo znaleźli tam pracę i miałam tam razem z nimi  zamieszkać.
- Ale przecież jesteś tutaj - wtrącił zdezorientowany Louis wpatrując się w jej powiewające na wietrze włosy jak w obrazek. Nie dziwię mu się. Urodziwa  dziewczyna .
- No tak, bo wpadli w jakieś szaleństwo, zaczęli mnie kontrolować, więc wyprowadziłam się i przyleciałam z powrotem do Londynu. Jestem pełnoletnia. - wytłumaczyła - I jest mi głupio, że nie byłam przy niej wcześniej.
Harry poklepał ją po kościstym ramieniu.
- Nie martw się,nie jesteś niczemu winna.Sprawy same się tak potoczyły.
- Właśnie - przytaknąłem - Ale postaramy się w szóstkę z całych sił pomóc Britt.
Westchnęła ciężko.
-Miejmy nadzieję.
Zapanowała niezręczna cisza, teraz każdy na sto procent o niej myślał. Zastanowiłem się nad słowami Charlie.
Ona czuła się głupio, że nie była przy niej, tym samym sprawiając ,że i ja się tak poczułem. Opuściłem ją na dwa lata, byłem zajęty karierą.Okropne uczucie.
- A właściwie Niall, to jak ty chcesz ją stamtąd wydostać ?- zapytał Liam,a wszyscy pozostali wbili we mnie spojrzenia.
Podrapałem się po karku, bo nie wiedziałem sam, jaką tak naprawdę mam strategię.
- Jestem jeszcze w procesie twórczego myślenia.
Roześmiali się.
-Proszę, nie myślmy na  razie  o psychiatrykach, okej ? - zabrał głos Zayn , po raz drugi przez całą drogę - Mamy masę spraw na głowie, a Paul na dodatek stara się nam wciskać w każdy wolny termin jakieś wywiady.
- Jakbyście już ich mało mieli - prychnęła blondynka,poprawiając kołnierzyk poprzecieranej dżinsowej kurtki.
- Jesteś fanką, mm ? - pokiwał brwiami Louis , a ona lekko się speszyła.
- Wcale nie jestem założycielką waszego funclubu - uśmiechnęła się promiennie.
Rozmawialiśmy długą drogę i atmosfera bardziej się rozluźniła, a Charlie okazała się naprawdę fantastyczną dziewczyną.
~Perspektywa Charlotte~

Yo, my best friend, best friend til the very end
Cause best friends, best friends don’t have to pretend
You need a hand, and i’m right there right beside you
You in the dark, i’ll be the bright light to guide you
‘Member the times, times, times sneaking of the house
All of the times, times, times that you had the doubts
And don’t forget all the trouble we got into
We got something you can’t undo, do
Laughing so damn hard
Crashed your dad’s new car
All the scars we share
I Promise, I swear
Wherever you go, just always remember
That you got a home for now and forever
And if you get low, just call me whenever
This is my oath to you
Wherever you go, just always remember
You never alone, we're birds of a feather
And we’ll never change, no matter the weather
This is my oath to you

Nuciłam tą piosenkę chyba po raz tysięczny dwunasty. Utkwiła mi w pamięci niczym ta durna melodyjka z automatu do gier. Tekst przypominał mi stare czasy , które ja i Brittany spędzałyśmy razem. Całymi dniami nocowanki, plotki, słuchanie muzyki, tańce, śpiewy, rozbijanie samochodów.. ale to przez przypadek. Ona zrobiła dla mnie tyle dobrego, a teraz nawet mnie nie pamięta. Jej rodzice byli wspaniałymi ludźmi i naprawdę szkoda mi siebie, że nie było mnie przy niej podczas gdy tak cierpiała. Przeklęta Arizona. Przekroczyłam próg mieszkania, zdjęłam kurtkę oraz buty i udałam się na schody Zatrzymał mnie dziadek, który oderwał wzrok od gazety. Przeprowadził się do nas, bo miał problemy zdrowotne, a w mieszkaniu był sam, więc najwidoczniej uznał że lepiej będzie, gdy zaopiekuje się nim jego córka Ashley,zwana też moją mamą. Odłożył swoje ekscytujące polityczne ploteczki na potem i podszedł do mnie z uśmiechem na lekko pomarszczonej twarzy. Pogłaskał mnie po głowie, zawsze tak robił.

- Gdzie się podziewałaś, wnusiu ?

Odwzajemniłam uśmiech.

- Odwiedziłam przyjaciółkę.

Wymuszałam ten uśmiech, no bo kto byłby szczęśliwy wiedząc o tym, że najlepsza przyjaciółka od dzieciństwa o nim zapomniała.

Staruszek ruszył z powrotem na swój fotel, a ja pobiegłam do pokoju na górę. Usiadłam na łóżku i podwinęłam rękaw bluzki. Mój nadgarstek oraz miejsce pod łokciem zajmowały dwie duże blizny, które zawsze starałam się skutecznie chować pod jakimkolwiek  długim rękawem. Nikt się nie zorientował. Jedynie Britt wiedziała, że się tnę. A może raczej cięłam ? Pomogła mi z tego wyjść. Patrzenie na te "ozdoby" było zbędne i bolesne, a one same w sobie budziły mój wstręt.Każda większa od drugiej, o innej symbolice i powiązane z innymi okresami czasów , gdy zostały wykonane. Pierwsza, zarazem najmniejsza była moim pierwszym spotkaniem z żyletką. Miałam wtedy dość zakazów i rozkazów i jest to tak jakby symbol najczystszego buntu. Moje czyste błękitne tęczówki powędrowały centymetr lub dwa dalej, napotykając bliznę średniej wielkości. Po zerwaniu z chłopakiem, trzecia już większa z nudów, najzwyczajniejszego w świecie uzależnienia od ostrego przedmiotu. Lubiłam patrzeć na krew, nie bałam się horrorów, ale  nikt nie wiedział, że w duchu nadal jestem niepoprawną romantyczką i wciąż czekam na księcia ujeżdżającego białego rumaka. Mój entuzjazm ostudzała Brittany,mówiąc, że miłość od pierwszego wejrzenia nie istnieje, że nie ma nigdzie takiego księcia. Po śmierci jej rodziców nawet nie wyobrażała sobie ponownego uczucia miłości, nie pamięta zapewne jak wspaniały jest smak dwóch zetkniętych w pocałunku ust, nikogo już nie kocha miłością tak czystą, odkąd przeżyła życiową tragedię. Usłyszałam jak ktoś szybko wchodzi na górę, a za ścianą w pokoju obok rozległ się odgłos rzucanej na łóżko torby. Zerknęłam na naścienny zegar,który wskazywał godzinę 22.14 . Chwilę później usłyszałam ciszę, którą raz co raz przerywało ciche wzdychanie.
Obciągnęłam rękawy brązowej bluzki i ruszyłam do pokoju rodziców. To co zobaczyłam mną wstrząsnęło. Matka obściskiwała się z jakimś obcym mężczyzną.  Nie wiedziała mnie,  bo w mig opuściłam pokój i zeszłam na dół.Dziadek nie widział , że mama kogoś przyprowadziła bo sam zasnął na bujanym fotelu,przykryty sosnowym kocykiem , z gazetą w rękach i okularach na nosie.
Zabrałam gazetę, by było mu wygodniej i robiłam herbatę owocową, by usiąść i spokojnie zastanowić się nad mamą i ile ta zdrada może trwać.
~Perspektywa Brittany~
Ciężko po latach kogoś rozpoznać.Co prawda jestem pewna, że gdzieś mogłam dostrzec zarysy sylwetek tych sześciu osób,które odwiedziły mnie dzisiaj.  Mój kuzyn, przyjaciółka i ten debil, który nazwał się moim chłopakiem. Nie mam całkowitej amnezji, tylko luki w pamięci.  Chociaż właściwie nie był brzydki, nikt z nich nie był brzydki. Przeciwnie. Wszyscy byli zadbani, fajny styl, bystre oczy oraz miłe uśmiechy.  A ta blondynka .. Charlie ... także nie opierałam się wrażeniu że ją znam. Nie wróci po mnie już nikt. Siedzę w psychiatryku długo, ale już jest ze mną  w porządku. Nie majaczę, nie zachowuję się jak wariatka , ale wstrząsnęło mną to, że straciłam rodziców, jeden po drugim. Nie miałam nikogo z kim mogłabym zamieszkać, zostałam sama w Londynie. Do Nialla nie miałam odwagi się udać, miałam swoją dumę i nie chciałam nikomu się narzucać.  Z rozmyśleń przerwała mnie nagła ciemność, otaczająca wszystko wokół mnie. Zgasili światła, tu każdy ma określoną godzinę do spania. Położyłam się na łóżku przykrywając zimną kołdrą i moje brązowe oczy powędrowały na album leżący na szafce obok. Charlie prosiła bym go przejrzała,rzeczywiście może sobie coś przypomnę. Długą ręką chwyciłam album i chowając się z nim pod kołdrę , zaczęłam oświetlać zawarte na nim zdjęcia latarką. Na pierwszym znajdowało się zdjęcie, moje, Charlie i naszych rodziców na rodzinnym grillu . Do oczy napłynęły mi łzy, widząc ponownie znajome twarzy ludzi, którzy byli mi tak bliscy.  Następna fotografia pokazywała mnie i Charlotte przy samochodzie z jakimś przystojniakiem. Na siłę wpatrywałam się w ilustrację, starając się przywrócić pamięć.
~*~
- No mówię ci  zrób tak jak w "Call me maybe" - poradziła po raz kolejny blondynka wskazując na chłopaka , który na słońcu mył swój samochód. Brązowa, niesforna grzywka i włosy , błyszczące oczy i rumiane policzki na bladej cerze. Biała bokserka na ramiączka i czarne rurki plus czapka typu 'krasnal'.
Niezwykle ładny chłopak. Wzdychałam do niego od tygodni.
- Nie, nie mam zamiaru robić z siebie idiotki prężąc się na masce samochodu - roześmiałam się,a ona pokiwała przecząco głową.
- Nie na masce, gdzieś indziej.
Spoliczkowałam ją wzrokiem i ponownie zerknęłam na nastolatka, który polewał szlauchem pistacjowy samochhód.
Odwrócił się do mnie w tym samym czasie, jakby wyczuł,że się na niego patrzę i uśmiechnął się słodko. Zwróciłam się do Charls i chwyciłam od niej gąbkę.
- Pomóż mi myć to auto - rzuciłam zdecydowanie,  a ona wyszczerzyła się i podstawiła mi wiadro napełnione pianą.
~*~
Uśmiechnęłam się, bo coś jednak z siebie wydusiłam. Nagle  jakby znikąd zawiesiłam wzrok na ochroniarzu przy moich kratach . Pośpiesznie odłożyłam niebieską rzecz i przekręciłam się na bok, zapadając w sen.