Prolog.

Okna zabite deskami , jedno łóżko dość kiepskiej jakości, z białą poduszką i kołdrą. Obskurne szare ściany, drzwi można zobaczyć jedynie przez kraty. Brązowe oko dziewczyny po raz kolejny obserwowało panującą w swoim otoczeniu scenę, która znajdowała się przed kratami. Znajdowała się tam ta pielęgniarka. Ta sama w białym stroju roboczym, z włosami związanymi w staranny, dokładny kok, z którego nie wypadał ani jeden czarny jak smoła kosmyk idealnie przyciętych włosów. Obok niej , koleżanka z sąsiedniego pokoju dziewczyny. Kłóciły się o coś. Zaniepokoiło to pielęgniarkę i przeraziła się zachowania młodszej " wariatki ", na skutek czego u boku białej kobiety zjawili się ochroniarze , podając jej strzykawki wypełnione jakimś świństwem.  Momentalnie szybkim ruchem ręki sięgnęła przedmiotem do ramienia rudej dziewczyny i wstrzyknęła jej jakieś leki, dlatego teraz stała się potulna jak baranek.
Faceci w białych frakach zaciągnęli ją z powrotem do celi, mylnie nazywanej pokojem.
Po raz kolejny dziewczyna poczuła zimno białych kafelek podłogi na swoich bladych małych stopach. Wstała ze skrzypiącego łóżka i skierowała się do krat. Umieściła ręce na dwóch z nich , a jej twarz była jak zwykle sina, blada i bez zupełnej chęci do życia.
- Podejdzie tu ktoś w końcu ? - odrzekła spokojnym, osłabionym głosem. Nie miała siły go podnosić, po śniadaniu była faszerowana różnymi lekami i godzinę temu to samo. Działały na nią jak trucizna. Z każdą strzykawką lub tabletką czuła się coraz słabiej. Nie chcieli mieć kłopotów z młodymi psychicznymi ludźmi, więc ułatwiali sobie życie chociażby dając im środki usypiające.
Pielęgniarka podeszła do niej, zachowując bezpieczną odległość.
- Czegoś potrzebujesz ?
Przetarła dłonią czoło i ponownie bardzo blisko zbliżyła swoją twarz do krat.
- Moje..usta..są suche. - wyszeptała - Proszę, dajcie mi pić.
Kobieta pokręciła przecząco głową.
- Znasz zasadę, Brittany. - rzuciła ze stoickim spokojem - Jedna szklanka wody na dzień. I była rano.
- Ale ja naprawdę nie wytrzymam, proszę.
Uśmiechnęła się chytrze i odeszła od celi kompletnie ignorując słowa brunetki.
Zrezygnowana ledwo na własnych nogach zdołała pójść do łóżka. Zimne te kafelki.
Drżącymi nogami w końcu dotarła do miejsca spoczynku i położyła się na białej, oziębłej pościeli.
Tu wszystko było takie. Pełno wrzasków, zimne i pozbawione współczucia. Ona z czasem przyzwyczajała się i zaczęła taka być. Chłodna jak pomieszczenie, oziębła jak pościel na której przyszło jej spać, pozbawiona współczucia jak personel psychiatryka, w którym teraz była.
Wtuliła twarz do poduszki, skuliła się i przekręciła na drugi bok. Słabo jej. Jej powieki niczym automatyczne zasłony opuszczały się w dół. W końcu je zamknęła. Zlapała ręką za róg poduszki i mocno ją ścisnęła, zostając  w takiej pozycji.
"Ja marzę tylko o tym, żeby stąd uciec."
~*~
No i dziewczyny, mamy prolog <3 Nie wiem czy podoba wam się perspektywa psychiatryka, ale strasznie mnie na to naszło.  Komentujcie to dowiem się czy jest sens, to pisać ;*

 Czytasz = Komentujesz ;*