Chapter 3 "Kłopoty zostają w rodzinie"

 Hej muffins :) Na wstępie chciałabym tylko powiedzieć,że jak już zauważyłyście w fabule pod punktem 'gatunek' znajduje się dramat i komedia romantyczna. Otóż, ta komedia będzie, tylko zrozumcie że teraz piszę tak niemiłosiernie ciężko i trochę tak by się mogło wydawać,że to opowiadanie jest aż zamulone, ale w początkowych rozdziałach będzie się musiała wyjaśnić przecież sprawa wyjścia z psychiatryka etc. Więc jeżeli przebrniecie przez te smutaski razem ze mną < bo ja też wolę pisać śmieszne scenki> to naprawdę będę bardzo wdzięczna. Wasze opinie też wiele dla mnie znaczą, nie spodziewałam się, że taki temat komuś się spodoba. Jestem otwarta na krytykę,więc jeśli coś wam się nie podoba piszcie otwarcie :).Te rozdziały będą krótsze,bo po prostu nie umiem pisać takich długich smutnych.. . A i dziękuję, za to że polubiłyście główną bohaterkę, za te wszystkie pochwały z waszej strony... lepszych czytelników sobie wymarzyć nie mogłam ;*

~*~
Obudziłam się. Tak,pobudka z takim cholernym bólem głowy. Pościeliłam swoje łóżko i usiadłam na nim zastanawiając się nad tym co wczoraj zobaczyłam. Jedno wspomnienie,potwierdzające, że rzeczywiście znam Charlotte-zaliczone. Spojrzałam jeszcze raz na przedmiot i bardzo kusiło mnie, by znów wziąć go do ręki, otworzyć i poczuć ten skądś znajomy zapach. Chciałam jeszcze sprawdzić wiarygodność tego blondynka, a teraz przecież nie jest pora spania,tylko bardzo wczesny poranek.
Sięgnęłam po album i otworzyłam go na następnej stronie. Fotografia moja z koszykiem pełnym ziemniaków, co mnie nieco zdziwiło. Wpatrywałam się usilnie w tą fotografię,sięgając pamięcią do wydarzeń sprzed paru lat.
~*~
- Wiesz, mogłabyś się pośpieszyć bardziej - poganiał mnie Niall biegnąc przez uprawne pola, a ja zmęczona wlokłam się za nim. Skąd u tego chłopaka tyle energii?
- Mogłabym, ale po co skoro nawet nie wiem po co mnie tu prowadzisz ?
- Zobaczysz. To będzie warte tego pośpiechu. - oznajmił dumnie i pociągnął mnie za rękę.
Mijaliśmy rolników, którzy mieli swoje kawałki ziem uprawnych i sadząc warzywa oraz rośliny przyglądali się z uradowaniem dwójce biegnących za rękę piętnastolatków.
- Kolejne zakochanie dzieci,popatrz - pewna staruszka szturchnęła swojego męża w bok, na skutek czego przytrzymał motykę i zawiesił na nas wzrok.
- My nie jesteśmy parą - zaprzeczyłam szybko, biegnąc dalej za Niallem,który niczym się nie przejmował.
Mój kuzyn był , jest i zapewne będzie beztroskim człowiekiem,który żyje w swoim własnym,odizolowanym marzeniami świecie.
- Okej, a teraz Brittany,zamknij oczy - poinstruował.
Roześmiałam się podekscytowana tym co zaraz zobaczę i ogólnie też ekscytacją w głosie blondyna.
Zakryłam dłonią duże brązowe oczy , starając się siłą nie zaglądać przez palce.
Niall zaszedł mnie od tyłu,popchnął trochę w przód i ustał obok.
- Dobrze,możesz już otworzyć oczy.
Z wielkim uśmiechem na ustach odsłoniłam ciemności by spojrzeć na to co przede mną, ale uśmiech znikł , gdy niczego przed sobą nie widziałam. Kolejne pole uprawne.
- Mijaliśmy takie. Całą drogę - zaznaczyłam patrząc na chłopca zirytowana, a on oburzył się.
Chwycił mały koszyczek stojący na ziemi przy burakach i uniósł symbolicznie w górę.
- No, nie widzisz tego ?!
Zmrużyłam oczy, ponieważ trzymał je pod słońce.
- Co to niby jest?
- ZIEMNIAKI ! - zaczął się awanturować nad tym,że nie mam pojęcia o symbolice ziemniaków i o ich historycznym znaczeniu.
- Nie wiedziałam, że ziemniaki mają historię- ruszyłam w przód i ustałam nad strugą, której woda lśniła w migoczącym słońcu dając jej i kwitnącym wokół roślinom magiczny blask. Słońce powoli zachodziło,więc na niebie pojawiały się stopniowo lekko różowe plamki.
Niall przybliżył się i chwycił moja twarz w dłonie.
- Ach,gdyby nie rodzina..-zaśpiewał, a ja z uśmiechem go dźgnęłam.
Zawsze żartowaliśmy, że gdybyśmy nie byli rodziną zostalibyśmy parą,bo dobrze się dogadujemy.
Ułożył dłonie na moich barkach i popchnął tak, że wpadłam do wody. Po paru szybkich sekundach wynurzyłam głowę.
- Niall, idioto ! Wskakuj tu to dopiero będziemy walczyć na serio ! - grzmiałam dotykając palcami całe mokre włosy i ubrania.
Chłopak stał i zwijał się ze śmiechu , ale gdy już się opanował wyciągnął w moją stronę dłoń.
- Oj,dobrze już chodź. Pomogę ci.
Chwyciłam bladą dłoń i wciągnęłam zaskoczonego Horana do siebie. Sama złapałam się za jakąś zwisającą gałąź i wyszłam.
Usiadłam nad strugą i patrzyłam z rozbawieniem na kuzyna. Wściekły wyszedł na ląd i przysiadł obok.
- Jesteś podła.
- Ty zacząłeś - usprawiedliwiałam się pokazując na niego palcem. - A poza tym znam twoje mroczne sekrety,więc zemsta będzie słodka.
- A to niby nie była zemsta ?!
Pokręciłam przecząco głową.
- Nic nie znasz - oznajmił zwycięsko i dumnie wypiął pierś.
Okręciłam wokół palca kosmyk aksamitnych włosów,by wyglądać jeszcze bardziej niewinnie.
- Ach tak ? Czyli , że już nie masz tego ołtarzyku Justina Biebera w tajemnej skrytce za łóżkiem ?
Zdębiał.
- Nie ośmielisz się...
- Ośmielę - wyjęłam z torebki telefon i wybrałam numer Grega- starszego brata Nialla. - Mogę zadzwonić lub też powiedzieć mu osobiście, jeżeli jeszcze jeden raz walniesz mi taki numer - pokazałam mu język.
Wziął wdech i blokując mój telefon,odłożył go z powrotem.
- Możemy porozmawiać ?- zapytał nieśmiało spuszczając głowę w dół.
- No przecież właśnie teraz rozmawiamy.
- Ale o..problemach sercowych - podrapał się po karku,by ukryć odczucie zażenowania.
- O.. no słucham cię. Doktor Cobain w sprawach sercowych zawsze wysłucha - rzuciłam z gotowością.
Zastanowił się przez moment.
- Zakochałem się w mojej sąsiadce.
Szturchnęłam go.
- No błagam,jakie to banalne !
Sparaliżował mnie wzrokiem,więc gestem ręki udałam,że zamykam buzię na kłódkę.
- Ma na imię Olivia i jest dwa lata starsza.
- Dalej.
- Kiedy próbuję do niej zagadać lub pomóc to odwraca się i burczy coś pod nosem. Nie wiem co mam robić, boję się że jestem dla niej dzieciakiem i mnie nie lubi.
- Wielkie mi co, ty masz piętnaście lat, ona siedemnaście. Wielka mi różnica - prychnęłam.
- No teoretycznie tak,ale...
Przerwałam mu.
- Znam Olivię Moss, mogę się tam z tobą jutro wybrać i jakoś lepiej się poznacie. Co ty na to ?
Przytulił mnie na tyle mocno,że zabrakło mi tchu.
- Dziękuję, pani doktor. Jesteś najlepsza.
 ~*~
Uśmiechnęłam się. Nie okłamał mnie, naprawdę jesteśmy rodziną. Cudowne uczucie mieć ten promyczek nadziei na to, że ktoś jeszcze ci został. I że wciąż o tobie pamięta.
~Perspektywa Charlotte~
Dobudziło mnie szturchanie za ręce . Podniosłam głowę i rozejrzałam się dookoła. Wczoraj nad rozmyślaniem zasnęłam przy stole. Zdołował mnie widok matki, która zdradza ojca przebywającego nadal w Arizonie.
Okazało się, że potrząsał mną nikt inny jak dziadek. Ocknęłam się i szybko spojrzałam w kierunku staruszka.
Okazało się, że dłoń miałam w resztkach wczorajszej herbaty, przy której zasnęłam. Szybko wyjęłam dłoń i chwyciłam ścierkę. Dziadek przyglądał mi się zdumiony.
- Czy coś nie tak ?
Uśmiechnęłam się i pokręciłam głową.
- Nie,nic się nie dzieje - skłamałam - Po prostu miałam ciężki dzień i nawet nie wiedziałam kiedy moje ręce zaczęły pachnieć - powąchałam dłonie,które wynurzyłam z herbaty - Zieloną herbatą z cytryną.
Zmarszczył brwi i chwycił kapelusz,nakładając go sobie na głowę tak jak beżową kurtkę.
- Wychodzę na spacer, mama jest na górze więc nie będziesz sama - uśmiechnął się i wyszedł się dotleniać.
Jestem  z mamą, hura. Z trudem spojrzę jej w oczy nie widząc ponownie tamtej sytuacji.
Ciekawi mnie ,czy kiedy ja i dziadek spaliśmy,ten jej kochaś ukradkiem wyszedł z domu, a matka jak gdyby nigdy nic wróciła na górę.
Rzygać mi się chciało, no bo co jej nie wystarczało w tacie ? Był biznesmenem i prowadził zakład ten w Arizonie, ułożony, kulturalny,z dobrym sercem, wysportowany,uprzejmy i zawsze pomocny. Na rocznicę ślubu zabrał mamę do Rzymu, gdyż wiedział iż ona zawsze chciała zwiedzić to miasto.
Jeśli chodzi o moją mamę, to była dosyć zaborcza. Zawsze musiała mieć ostatnie słowo, zarządzała wszystkim , oceniała ludzi głównie na podstawie wyglądu i ubierała się tylko w najdroższych sklepach. Cieszyłam się, że wdałam się w ojca.
Gdy siedziałam zamyślona przy stole, na dół zeszła uśmiechnięta mama.
Podeszła do blatu kuchennego i zaczęła robić jajecznicę. Podążyłam w jej ślady i też oparłam się o blat,próbując podstępem zmusić ją do ujawnienia prawdy wczorajszej nocy.
- Jakaś przemęczona jesteś..nie spałaś wczoraj w nocy ? - zapytałam, a ona tylko wzruszyła ramionami.
- Spałam, a czemu sądzisz że nie ?
- No nie wiem, może dlatego,że słyszałam wczoraj jakieś dziwne odgłosy i nie mogłam spać. Nie mów, że puszczałaś z komórki odgłosy natury lub oglądałaś Animal Planet - podniosłam do góry brew, a ona zagryzając na moment wargi obróciła się do mnie.
- Zdawało ci się kochanie - podrapała mnie w okolicach ucha, natychmiast zabrałam jej rękę. Brzydziłam się jej dotyku.
- Nie jestem psem - rzuciłam chłodno - Raczej nie zdawało mi się. Mój słuch jeszcze nie zdążył szwankować.
Założyła ręce na klatce piersiowej.
- Coś mi sugerujesz? - zapytała podejrzliwie .
- Może - odparłam lakonicznie patrząc jej nieubłaganie prosto w oczy.
- Nie mam czasu na takie farmazony. Zmieńmy temat. - zarządziła, a we mnie aż wrzało - Odwiedzałaś Brittany ? Jak się czuje ?
- Dobrze - odpowiedziałam przelotnie .
Zmierzyła mnie dziwnym spojrzeniem.
- Wszystko dobrze ? Jakaś oschła jesteś, i nie podoba mi się to Charlotte. - w ostatnim zdaniu przybrała surowszy i bardziej zdecydowany ton głosu.
- Pytanie czy z tobą dobrze..-burknęłam, a ona z hukiem odłożyła talerz leżący obok.
- Ja wiem,że sobie ubzdurałaś byle jakie problemy i masz jeszcze jakieś wątpliwości w stosunku do mnie,ale daruj sobie bo to nie przejdzie !
Zdenerwowała mnie na tyle mocno,że nawet nie wiedziałam,kiedy zaczęłam się wydzierać.
- Nie ubzdurałam sobie niczego,ja naprawdę mam problemy !
- To nie ty zarabiasz na dom, to nie ty kupujesz ubrania, nie opłacasz rachunków !
- No masz rację, tata to robi ! - wygarnęłam, a ona na moment zastygła w oburzeniu, które stopniowo przelewało się na mnie.
- A myślisz, że ja siedzę bezczynnie ?!
- Nie,nie siedzisz tylko wydajesz te ciężko zarobione pieniądze ojca tylko na siebie, nawet jedzenia do domu nie kupisz,tylko perfumy,torebki,buciki i telefoniki ! - wyliczałam, a ona się jak zwykle wtrąciła.
- Dziecko ty nic o mnie nie wiesz, za to ja o tobie dużo..
Prychnęłam i z politowaniem pokręciłam głową,czując jak łzy napływają mi do oczu.
- Gówno o mnie wiesz ! Rozumiesz ? O niczym nie masz pojęcia, nawet nie wiesz jaką miałam szkołę ! Zapominałaś o moich urodzinach tyle razy z rzędu i wynagradzałaś mi to zakupami, a myślisz, że ja chcę tych drogich rzeczy ? Moja przyjaciółka miała wypadek, choruję na amnezję i nawet mnie nie pamięta ! Nawet nie wiesz, że się cięłam - jej oczy stopniowo poszerzały się - Ja nie chcę upominków ! - wrzasnęłam - Chcę matki..
Lekko uniosła wskazujący palec, by wtrącić coś do mojej wypowiedzi,ale przerwałam jej.
- Nie ty masz teraz ostatnie słowo - odrzekłam zdecydowanie i nie czekając na żadną odpowiedź z jej strony,ruszyłam na górę i zamknęłam się w pokoju.
~Perspektywa Brittany~
Po skończonym posiłku, w którego skład wchodziła jakaś kasza manna,za którą nie przepadałam pozwolono wyjść do pokoju zabaw. Dziwnie to brzmi, jakbyśmy byli małymi dziećmi.
Weszłam jako ostatnia i zobaczyłam siedzącego na krześle blondyna i jego kolegę,tego z kręconymi włosami.
Niall ledwo co zdążył wstać, a rzuciłam mu się na szyję.
- Przyszedłeś, Niall. Przyszedłeś...tak bardzo się cieszę - przytuliłam go mocno , czułam,że się uśmiecha.
- Tak, pamiętasz mnie ? - zapytał zaskoczony i usiedliśmy we trójkę przy stoliku w osobnym kącie.
- Wiesz przejrzałam album od Charlie i przypomniałam sobie,że robiłyśmy go razem wrzucając fotki swoje i swojej rodziny, i tam była moja i twoja fotografia. - wyjaśniłam spokojnie, a on aż kipiał ze szczęścia, ten drugi uśmiechnął się delikatnie.
- My się niedawno poznaliśmy więc we mnie nawet nie masz co pamiętać.
Zmarszczyłam brwi.
- Harry, prawda?
- Skąd wiesz ?
Zmrużyłam oczy.
- Po prostu wyczułam desperację.
Wzruszył ramionami.
- Seksowną desperację.
Uniosłam brwi . Odkąd próbował wmawiać mi , że jest moim chłopakiem,nie jestem do niego zbyt przyjaźnie nastawiona.
- A tak naprawdę to co was skłoniło,żeby odwiedzać psychiatryk ?
- Chciałem ci o mnie przypomnieć,żebyś wiedziała iż mówię prawdę,ale jak widzę to było niepotrzebne. - uniósł lekko kąciki ust w górę.
Złapałam go za ręcę.
- Niall, ja naprawdę muszę stąd wyjść. Nie wytrzymam dłużej,tu jest jak w piekle.- jęknęłam rozżalona, a ten cały Harry zerknął na mnie zmartwiony.
- Nie martw się, na pewno cię wyciągniemy.
Uśmiechnęłam się blado.
- Dziękuję.
~*~
Jezu... przepraszam was, za to że krótki,denny i nudny jak flaki z olejem... Kompletnie nie miałam pomysłu,męczyłam go tyle dni,tylko po to żebyście nie myśleli,że zapomniałam o tym blogu bo długo rozdziału nie dodawałam...zawiodłam się sama na sobie,przepraszam was bardzo,naprawdę :c
P.s
W zakładce " Zapytaj mnie" możecie zadawać mi pytania dotyczące rozdziałów,bohaterów itd, tylko piszcie na którego bloga bo mam dwa i czasem nie wiem o który wam może chodzić :)
P.s2
Na moim drugim blogu  http://truly-deeply-love.blogspot.com/ pojawił się najnowszy rozdział :)